شعری که ناسروده ماند
هنر و ادبیات متعهد فارسی (نقل با ذکر منبع بلامانع است)
شعری که ناسروده ماند
هنر و ادبیات متعهد فارسی (نقل با ذکر منبع بلامانع است)درباره من
انگاری همین دیروز بود که صدای ونگ ونگ طفلی از خانه باغ مشجری بلند شد یعنی که گویا بدنیا می آمد. این طفل بزرگ شد و به مکتبخانه و مدسه رفت و بعد هم ...
و بعد هم حالا که باسواد شده سانتیمتری چیز می نویسد !
خودش می گوید در راه رسالت وجدانی و مکتبی خود قلم می زند .
یکی ازو پرسیده بود توی این دکان چی عرضه میکنی؟ خوب از یک اهل قلم چه انتظاری هست جز خرده سرمایه اجتماعی و اخلاقی در قالب ادبیات و هنر.
ادامه...
پیوندها
- نوباوه
- میلاد ماه
- ندای سحر
- هدیه الهی
- دلنوشته ها
- رد پای شعر
- سولیشه دو
- روی خط شعر
- استاد سعیدی
- نگار - حوالی تنهایی
- شعرهای باران خورده
- کوچه باغ های دستیک
- وبلاگ اشعار کامل شاعران
- انجمن پریسکه سرایان ایران
- ماه خراسان (طارق خراسانی)
- کابوس های بیداری - علیرضایی
- شهدشوره زار - خانم زهراوهاب
- پیوند مهربانان- استاد نصیری
- ماه را باید تماشا کرد و رفت
- سیب خیال-محمدعابدینی
- سایت ادبی شعر ناب
- شاعران فارسی زبان
- نکته ها و اشاره ها
- روی خط شعر
- خانم بحرینی
- جواد نعیمی
- شاهد مدعا
- باغ ستایش
- مرجع سوم
- سیولیشه
- جوادآقا
جدیدترین یادداشت‌ها
همه- نیم جان
- مرغ دریا
- شب بیداری
- از باده ناب تا قهوه قجر
- شهرارواح
- فاخته...
- تبلور ایمان و پایداری
- مادرجان، الگوی یک مادر مسلمان ایرانی
- محبس دنیا
- حسن استماع(۱)
- میخک
- پرنده مسی
- نغمه عاشقانه
- مبدا عاشقی
- کاسه بشکسته
- یادمان جاری اربعین
- [ بدون عنوان ]
- شعر بی سامان
- بغض خونین
- [ بدون عنوان ]
- جنازه سرو
- سخنی با کودک درون خود
- سرزمین خسته
- حروف عاشقی
- نوشدارو
- [ بدون عنوان ]
- کیمیای جان
- شعر، کدام شعر؟
- آب حیوان
- راه ناهموار
- عشق سوخته (نوستالژیک)
- خود را به خدا بسپار
- خالق ام الفسادابلیس+
- قامت شمشاد (دو غزل از مشکات)
- قاتل آزادی
- ساقی میخانه
- [ بدون عنوان ]
- صبح روشن فردای شهر
- دردآشنا
- خاکستر کویر
- بی نای عشق
- درس عشق
- وطن جان خسته ام...!
- درون خلو ت آیینه
- زن در ایران قدیم
- دریغ از یک جواب
- در محفل شعر
- بمانیم که چه
- قیمت شوق
- نشان حبیب
بایگانی
- اردیبهشت 1403 2
- اسفند 1402 3
- بهمن 1402 2
- دی 1402 1
- آذر 1402 1
- آبان 1402 2
- مهر 1402 3
- شهریور 1402 2
- مرداد 1402 2
- تیر 1402 3
- خرداد 1402 4
- اردیبهشت 1402 11
- اسفند 1401 3
- بهمن 1401 1
- دی 1401 1
- آبان 1401 2
- مهر 1401 5
- شهریور 1401 2
- خرداد 1401 2
- اردیبهشت 1401 1
- دی 1400 1
- آذر 1400 1
- آبان 1400 2
- خرداد 1400 1
- فروردین 1399 2
- اسفند 1398 1
- بهمن 1398 1
- دی 1398 3
- آبان 1398 1
- مهر 1398 1
- شهریور 1398 1
- تیر 1398 2
- خرداد 1398 5
- اردیبهشت 1398 4
- دی 1397 2
- آذر 1397 6
- بهمن 1396 1
- آذر 1396 1
- مهر 1396 1
- مرداد 1396 2
- خرداد 1396 1
- فروردین 1396 1
- اسفند 1395 2
- بهمن 1395 2
- دی 1395 2
- آذر 1395 1
- آبان 1395 1
- شهریور 1395 2
- اردیبهشت 1395 3
- اسفند 1394 2
- بهمن 1394 1
- آذر 1394 2
- آبان 1394 1
- مهر 1394 2
- شهریور 1394 1
- تیر 1394 2
- خرداد 1394 2
- اردیبهشت 1394 2
- فروردین 1394 2
- اسفند 1393 1
- بهمن 1393 2
- دی 1393 3
- آذر 1393 3
- آبان 1393 3
- مهر 1393 1
- شهریور 1393 1
- مرداد 1393 1
- تیر 1393 1
- خرداد 1393 1
- اردیبهشت 1393 1
- فروردین 1393 1
- اسفند 1392 1
- بهمن 1392 1
- دی 1392 1
- آذر 1392 2
- آبان 1392 2
- شهریور 1392 1
- مرداد 1392 1
- تیر 1392 1
- خرداد 1392 1
- اردیبهشت 1392 1
- فروردین 1392 2
- اسفند 1391 4
- بهمن 1391 3
شعر سبز، بلوغ سبز
شعری برای بلوغی سبز!
می‌خواستم برای بلوغی سبز،
شعری بیاورم ؛
شعری لطیف و خرّم و رویشمند،
همچون جوانه ها،
بر شاخسارها،
چون رامش ظریف چمنها،
در سبزه‌زارها ؛
شعری شکوهمند،
چون قلّه بلند دماوند ؛
شعری مطنطن و آهنگین،
چون نغمه های باد بهاران،
در تورهای برگ درختان ؛
شعری پر از طراوت و آبادان،
همچون اُلنگ و مرتع زیبایش ؛
شعری همیشه جاری و پرجوشش،
روشن، روان و صاف،
چون چشمه سارها،
دیدم...
سرساقه های بوته هر مصراع،
سرخ است و ارغوان،
چون لاله های باغ، میگون و خون چکان.
می‌خواستم برای بلوغی سبز،
من نیز، شعر سبز، بگویم ؛
چون سبز خط خاطره ها آن روز،
در جبهه های ما،
شعری چو دشت خرّم رامشگر،
در روستای ما،
چون خط سبز رویش ما امروز،
در جای جای میهن ما ایران،
در باسازی وطن دیروز ؛
دیدم که شعرمن همه خونین شد ؛
چون سرخ خط پاک شهادتها،
کان روزهای حادثه می‌بستیم،
برجبهه های خود ؛
این شعر سبز من همه گلگون شد!
دیدم...
در پهندشت خاطره ام امروز،
این باغ پر چکامه رنگینم،
این باغ پر دوبیتی شور انگیز،
صحرای سبز چامه دیروزین ؛
امروز.. دشت شقایق است! !
حتّی اینجا تمام دشت غزل سرخ است.
می‌خواستم برای جهادی سبز ؛
شعری بیاورم...
ـ چون خط سبز آن،
من نیز، سبز، بگویم
دیدم نمی‌شود!
دیدم نمی‌شود!
آه...
یک برگ سبز، نیز،
در این میان جلگه پر واژه!
پیدا نمی‌شود .. تا تحفه اش کنم!
افسوس. . آه..
شعر مرا چه شده است امروز
کاینجا، یک برگ سبز، نیز،
از بهر دوستان ؛
پیدا نمی‌شود ؟
لختی درنگ کردم و آن‌گاهان،
ناگه به یادم آمد از آن روزی،
کز غارت خزان ستم، بیگاه ؛
طوفان سهمگین،
اینجا چه نخلهاکه ز پا انداخت!
اینجا چه سروها که فرو غلتاند!
از دستهای برزگر نالان،
اینجا چه بذر لاله فروپاشید!
از تیرهای خشم شهاب کفر،
زین سقف نقره بیز ؛
اینجا چقدر اختر پر اقبال!
هر روز ز آسمان به زمین می‌ریخت!
اینجا، آنجا، هرجا چقدر..
بذر شهادت بود!
از آسمان تیره دل ناگاه،
«ابری به بارش آمد و بگریست زار زار»
از پهندشت سینه پر اندوه،
«موجی به جنبش آمد و برخاست کوه کوه »
برقی جهید، تند
رعدی خروش کرد ؛
در ژرفنای حنجره‌ام ناخواه
آمیخت ناله، شیون و فریادی
وز دل خروش قرمز: یامهدی!
برخاست بی اراده من آنگاه ؛
مهدی به یادم آمد و آن شعرم
آن شعر ناسروده رنگینم
آن باغ آرزو،
آن نخل پرامید،
آن سرو سرفراز،
آن مرغ تیز بال،
در فصل خوب کوچ پرستوها ؛
آه..ای باغ آرزو!
رفتی و لیک، من
برجا ستاده ام
حیران، کنار راه ؛
زیرا که من بسان همان مرغم،
آن مرغ پای بسته به دست خویش
آن مرغ مانده در قفس خواری!
اینک، دوباره باز، همان شعرست
در صفحه تداعی مکنونات:
«من آن مرغ اسیر صدهزاران دام، بر پا یم
که از دام تعلّقهای خود بنشسته بر جا یم
تویی سلطان ملک بی زوال وحده وحده
تویی آن شاهباز سدره اوج تمنّایم
تو سیمرغ سبکبال فضای عشق و عرفانی
که بگذشتی ز حدّ فهم و وهم و دانش و رایم
کجامرغ اسیری را سزد چون من ؟ که با چون تو
دمی در آسمان وصل جانان، بال بگشایم ؟».
4 / 7 / 1373 . مشهد.