شعری که ناسروده ماند

شعری که ناسروده ماند

هنر و ادبیات متعهد فارسی (نقل با ذکر منبع بلامانع است)
شعری که ناسروده ماند

شعری که ناسروده ماند

هنر و ادبیات متعهد فارسی (نقل با ذکر منبع بلامانع است)

زخم و پانسمان

بخیه

ای که راحت تو چنین قلب مرا دزدیدی

نکشم پای من از عشق تو با تهدیدی 

در نخست این دل مجروح مرا بخیه زدی

بخیه را باز کشیدی چو فقیرم دیدی

دل صدراصفتم ناز نگاهت میخواست

التفاتی ننمودی و به آن خندیدی

تو طبیبم مگر آیا به خمینی شهری"١"

که به این سنگدلی عهد مرا ببریدی

پیش ازین بود خیالم که پرستار منی 

دیدم ایوای تو خود زخم دلم گردیدی

بعد از این چشم ندارم به عنایات تو من

نیست یک ذره در این عزم مرا تردیدی

۱۸،۹،۱۳۹۴ - مشهد

___________________________________________

"١".  تلمیح لطیفی است به نقل رسانه ای مربوط به صدرا کوچولو و زخم باز شده اش در اثر فقرمادی   http://www.khabaronline.ir/detail/487360/society/healt

رشحه فرهنگ

گلخن‌ و گلخانـه‌ 

«هرگز نخورد آب‌ زمینی‌ که‌ بلند است‌» 

پندی‌ است‌ گرانمایه‌ تورا گر سر پند است‌

ما خِنگ خود از ورطه‌ پستی‌ بجهاندیم‌ 

ما راست‌ قدان‌ را تک‌ وتازی‌ چو سمند است‌

ما چشم‌ نداریم‌ بر این‌ رشحه‌ فرهنگ‌  

کامروز روان‌ است‌ و چه‌ بسیار که‌ بند است‌

ما دیده‌ بر آن‌ ابر کرم‌ دوخته‌ داریم‌ 

کز افشره‌ جان‌ دهد آبی‌ که‌ چو قند است‌ 

افتاده‌ چوما نیست‌ کس‌ اندر روی‌ این‌ خاک‌ 

امّا چکند آن‌ که‌ چنان‌ کوه‌ بلند است‌؟

چون‌ قلّه افراشته‌ پر مجد و شکوهیم‌ 

آن‌ قلّه‌ که‌ برتر ز دماوند و سهند است‌

از ماست‌ هرآن‌ رود که‌ جاری‌ است‌ به‌ هر سوی‌ 

ازماست‌ هرآن‌ چشمه‌ که‌ شفّاف‌ و روند است‌

گرخشک‌ لبانیم‌ ولی‌ ساقی‌ بزمیم 

‌ماکار نداریم‌ که‌ چون‌ است‌ و که‌ چند است‌

ما ذروه نازیم‌ همان‌ قلّه اعزاز 

آن‌ نقطه‌ که‌ بس‌ دور ز هر دام‌ و کمند است‌

گر پست‌ شویم‌ از پی‌ گندابه  این‌ جوی 

‌سیمرغ‌ و همای‌ شرف‌ ازما گله‌ مند است‌

فرزانه‌ به‌ پستی‌ نکند میل‌ که‌ بلبل‌ 

گلخن‌ نگزیده‌ است‌ که‌ گلخانه‌ پسند است‌

هرگز چو بزی‌ هیچ‌ اسدی‌ ریش‌ نجنباند 

چون‌ شرزه ‌ این‌ بیشه‌ وپر از غُرولُند است‌

بیداد کسان‌ است‌ نه‌ بیداد الهی‌ 

بر گردن‌ و دست‌ آنچه‌ به‌ ما از غُل‌ وبند است‌ 

مصباح‌  چو افروخت‌ کس‌ اندر ره‌ طوفان‌ 

هرگز تو مپندار که‌ خالی‌ ز گزند است‌

گرسُفت‌ پژوهنده‌ همه‌ دُرّ معانی‌ 

افسوس‌ که‌ نزد سفها جمله‌ چرند است‌!


پ. ن.  خنگ = اسب اشهب.

          فرهنگ = کاریز، قنات.