شعری که ناسروده ماند

شعری که ناسروده ماند

هنر و ادبیات متعهد فارسی (نقل با ذکر منبع بلامانع است)
شعری که ناسروده ماند

شعری که ناسروده ماند

هنر و ادبیات متعهد فارسی (نقل با ذکر منبع بلامانع است)

یادمان‌ زادروز گوهر نجابت‌

-----#####*****#####-----

ای‌ مرغ‌ خوش‌ نوا به‌ گلستان‌ خوش‌ آمدی‌!
ای‌ غنچه‌ شکفته‌ به‌ بستان‌ خوش‌ آمدی‌!
بر چشم ما نشین که رمد دیده است.. تا 
یابد ز خاک پای تو درمان، خوش آمدی
ای کوثر مقدس و امّ اب رسول 
میلاد توست‌، خرّم‌ و خندان‌ خوش‌ آمدی‌!
زهرای‌ پاک‌ جلوه‌ نازت‌ خجسته‌ باد!
ازما به‌ تو درود فراوان‌ خوش‌ آمدی‌!
ناموس‌ کبریا و لقاح‌ مطهّری‌
وز دوده‌ نجابت‌ پاکان‌ خوش‌ آمدی‌!
محسود خاکیانی‌ و رشک‌ فرشتگان‌،
مقصود زافرینش‌ امکان‌، خوش‌ آمدی‌!
ای‌ کوکب‌ هدایت‌ ما ای‌ "ونوس‌" 
صبح‌ 
ای‌ مظهر جلالت‌ یزدان‌ خوش‌ آمدی‌!
بازهره‌ در سپهر، همی‌گفت‌ مشتری‌
باچنگ‌ و رود، مست‌ و غزلخوان‌ خوش‌ آمدی‌!
ناهید آسمان‌ اساطیر ما تویی‌!
وین‌ دل‌ سپهر توست‌ خرامان‌ خوش‌ آمدی‌!
گویند باصنم‌ منشین‌ شو صمد پرست‌!
کی‌ ترک‌ چون‌ تویی‌ کنم‌ آسان‌؟ خوش‌ آمدی‌!
تندیس‌ حسن‌ و لطف‌ و ستایش‌ فقط تویی‌!
تقدیس‌ جز تورا نکنم‌ هان‌ خوش‌ آمدی‌!
تنزیه‌ جز تو هر صنمی‌، شرک‌ و کافری‌ است‌
تسبیح‌ تو است‌ لیک‌، به‌ یزدان‌ "خوش‌ آمدی‌"
عمری‌ است‌ درپی‌ تو پژوهنده‌ ام‌ زشوق 
تا خود نثارِ پات‌ کنم‌ جان‌، خوش‌ آمدی‌!
بر برگ‌ گل‌ به‌ رنگ‌ شقایق‌ نوشته‌ اند:
ای‌ مرغ‌ خوش‌ نوا به‌ گلستان‌ خوش‌ آمدی‌!
6 /7/ 1376  مشهد

در آئینه پیر چنگی

الا کردگار رئوف و رحیم !


نوازنده مهربان و کریم


من آن عاصی پیر و درمانده ام


نگر بی نوا و فرو مانده ام


در غیر کوبیده تا بوده ام


در رحمتت را نکوبانده ام


برای درم چنگ بنواخته


کریم ازل را نه بشناخته


به بزم کسان بس نمودم حرام


دم گرم خود بهر نان و طعام


جوانی به پیری رساندم چنین


کنون پیر و درمانده گشتم ببین


ندارد کسی روز ننگ مرا 


نخواهد کس آواز چنگ مرا


تویی آفریننده پیر و چنگ


مبین روزگارم بدین گونه تنگ


تو خود کردگار نوازنده ای


کی از در برانی نوازنده ای


که مسدود گشته بر او هر دری


نمانده ورا غیر تو یاوری


نوازم کنون بهر تو چنگ و بس


که قدرش نداند به غیر از تو کس


خراشیده باشد گر آهنگ و نای


به نزد تو دارد بسی قدر و جای(1)

------------------------------------

(1)     رجوع کنید به مصیبت نامه شیخ فرید الدین عطار نیشابوری ،  پیر چنگی، صص  234- 233-الحکایة  والتمثیل 378