امام صادق، صادق مصدق

عزای کیست که عالم تمام، گریان است

سرشک شیعه و سنی روان چو باران است

مگر امام مبین صادق (ع) از میان رفته 

که بانگ شیون و اندوه تا به کیوان است 

امام و هادی و محیی الشریعه و استاد 

که مستفیدش هزاران نفر چو نعمان است

میان امت اسلام این امام همام

چو شمع جمع فریقین و نور ایمان است

ز مادر  ار چه به صدیق میرسد نسبش

ز پشت حیدر و صدیقه ی طهوران است

شریعت نبوی زنده شد ز فیض دمش

چنان که مسلک او گویی آب حیوان است

شکست قامت اسلام را شهادت او

به سوگ او نه فقط ما  که نوع انسان است.

 مشهد-۱۳۹۸/۴/۵