در مالیخولیای کرونایی

پشت این پنجره ها، 

دورها آوایی است 

که مرا میخواند 

و منش میبینم.

و صدا میزنم او را هر دم،  

او که در جان من است، 

و دلم باز چه از دوری او تنگ شده، 

او که خود مظهری از تنهایی است.

ای خدا.....! 

کی تو این فاصله ها را آخر ،  

از میان بر خواهی داشت؟ 

من از آن میترسم لیک،

که زمانی باشد ، 

که نباشیم دگر، 

و بماند بر دل، 

آرمان دیدار.... 

آه و صد وای امان از دوری

از جفای کرونا، عامل مهجوری 

جوجه گنجشک دل من پر درد

میتپد در قفس سینه ی سرد، 

میزند زخمه پیاپی بر چنگ،

میکند ساز دمی دینگادنگ

یا چنان خوردن شیشه بر سنگ

خوشتر از این نبود هیچ آهنگ.

نوروز و کرونا

یکی از عزیزان این غزل را از خانم پیرایه یغمایی برایم فرستاد:

« نوروز بمانید که ایّام شمایید!

آغاز شمایید و سرانجام شمایید...

غزل را که خواندم، با الهام از مضمون زیبای آن، بالبداهه این ابیات در صحیفه ذهنم جای گرفت:

به به، چه به جا سفته غزل، خانم یغما

هورا به چنان هوش و زهی بینش والا

ایام شمائید و شمائید مبارک

وآن مهر جهانتاب شمائیدبه هرجا

خورشید شمائید بورزید اگر عشق

بی عشق اگر هست کسی، زنده مبادا

نو روز شوید ای همه خورشید و همه مهر

وز مهر بتابید به گلزار و به صحرا

گر شوخ بمانید و نگردید نو هر روز

گردید چو آب عفن اندر دل جو ها

آن گاه نه مهرید و نه ایام و نه عشقید

از چشم خرد نیز چو ویروس کوروونا

نوروز ۹۹ مبارک، و تهنیت باد!