شعر فخیم

پشتِ رُل ساعت حدوداً پنج، شاید پنج و نیم 

داشتم یک عصر برمیگشتم از عبدالعظیم 

از همان بن بستِ باران خورده پیچیدم به چپ 

از کنارت رد شدم آرام، گفتی: (مستقیم! )

زل زدی در آینه اما مرا نشناختی 

این منم که روزگارم کرده با پیری گریم 

رادیو را باز کردم تا سکوتم نشکند 

رادیو روشن شد و شد بیشتر وضعم وخیم 

بخت بد برنامه موضوعش تغزل بود و عشق 

گفت مجری بعدِ بسم الله الرحمن الرحیم" : 

یک غزل می‌خوانم از یک شاعر خوب و جوان 

خواند تا این بیت که من گفته بودم آن قدیم:

"سعی من در سر به زیری بی گمان بی فایده ست 

تا تو بوی زلفها را می‌فرستی با نسیم" 

شیشه را پایین کشیدی، رِند بودی از نخست 

زیر لب گفتی:(خوشم می‌آید از شعر فخیم )

موج را تغییر دادم، این میان گفتی به طنز: 

(با تشکر از شما رانندهٔ خوب و فهیم)

گفتم:( آخر شعر تلخی بود)، با یک پوزخند 

گفتی:( اصلا شعر می فهمید!؟)  گفتم: (بگذریم...)

#کاظم_بهمنی