کودک گستاخ و بازیگوش

نمیدانم

نمیدانم پس از مرگم چه خواهد شد

نمیخواهم بدانم کوزه گر ازخاک اندامم چه خواهد ساخت؟

ولی بسیار مشتاقم که از خاک گلویم سوتکی سازد

گلویم سوتکی باشد به دست کودکی گستاخ وبازیگوش

واو یکریز وپی درپی دم گرم وچموشش رادر گلویم سخت بفشارد

وخواب خفتگان خفته را آشفته تر سازد

بدین سان بشکند هردم سکوت مرگبارم را (دکتر علی شریعتی)

چه لذت بخش است که انسان بتواند به هفت نفر از نو زندگی بخشد! 

در اخبار امروز خواندم: ۷ نفر با اهدای عضو بانوی کاشمری زندگی یافتند.   

اصل خبر این است:  

"پیروز/ اعضای بدن یک بیمار مرگ مغزی اهل کاشمر به ۷بیمار در مشهد و شیراز پیوند زده شد.به گزارش ایرنا، اعضای بدن مرحومه «ملیحه رمضانی» ۲۵ساله، پس از تایید و رضایت خانواده اش، در بیمارستان منتصریه مشهد به بیماران نیازمند اهدا شد.بر اساس این گزارش کلیه های وی به ۲مرد ۲۱و۳۶ساله به ترتیب اهل مشهد و تربت جام که سال ها از نارسایی کلیه رنج می بردند، پیوند زده شد.قلب مرحومه نیز در بیمارستان امام رضا(ع) مشهد به مرد ۲۲ساله ای پیوند زده شد، قرنیه های وی نیز برای پیوند به بیمارستان خاتم الانبیا(ص) مشهد فرستاده شد.هم چنین کبد شادروان رمضانی به یک زن ۴۵ساله تهرانی و پانکراس وی نیز به مرد ۳۲ساله کرمانشاهی در بیمارستان نمازی شیراز پیوند زده شد". (خراسان رضوی - مورخ شنبه 1391/11/28 شماره انتشار 18342 )  

راستی این شخصیت های بزرگ چه کسانی هستند که حتی بعد از مرگ خود همچنان به خدمتگزاری مشغولند؟

یکی از بزرگان شهید ما در وصیتش میگوید: "عمر مادی و سراسر سهل انگاری ما که به اسلام خدمتی نکرد شاید خونم بتواند این بدهکاری مرا ادا نماید" (شهید هاشم احمدی بهبهانی) .   

بیایید از خودمان بپرسیم:  

تا کنون جز خودپرستی اندیشه خدمتی هم به مردم داشته ایم؟ چقدر؟