دو غزل ناب از استاد ادیب و هنرمند در صنعت خوشنویسی و َشعر جناب آسید محمود ستاری:
(۱)
به تاب زلف سیاهش که عهد خود نشکستم
خدای را که من از هر چه غیر اوست گسستم(۲)
غزل خوان و صراحی بر کف و اسپند در مجمر
ندیدم از صدای دلکش آن نازنین خوشتر
سحرگاهان کز آن زلف چلیپا یاد میکردم
به حال قدسیان افتاد شوری چون صف محشر
خرد ورزان نمی دانند راز عشق مجنون را
چو « مشکوة » آورد بر دل غم عشاق نام آور
گله از دست کسی نیست سوایِ خودمان
که میان تله رفتیم به پایِ خودمان
گله از دست کسی نیست خدا شاهد بود:
که کمر بست دلِ ما به فنایِ خودمان
من و تو قاتلِ آزادیِ خویشیم رواست:
بنشینیم شبی را به عزایِ خودمان
بنشین پیش من ای دوست سراپا دل شو
که بخوانم غزل از حال و هوایِ خودمان
ای دل آزرده از این دور تظلم! ما را
نرسد بد؛ مگر از سمتِ خطایِ خودمان
زخمیِ غفلتِ خویشیم بیا بنشینیم
مرد و مردانه شبی پایِ شفایِ خودمان
پر و بالی به دلِ خویش ندادیم ولی
بسته پرهایِ پریدن به بقایِ خودمان
حق به تاراجِ ستم می رود آسان برخیز!
مصلحت نیست بمانیم به جایِ خودمان
دل نبندیم به درمانِ طبیبی جز خویش
درد ما به شود؛ اما به دوایِ خودمان
حق همین جاست نهان در قفسِ دلتنگی
بین دلواپسی و خوف و رجایِ خودمان
واجبِ عشق قضا گشت؛ بیا برخیزیم
به ادا کردنِ تکلیفِ قضایِ خودمان
"ما شبی دست برآریم و دعایی بکنیم" (حافظ)
عشق احیا نشود جز به دعایِ خودمان
زهرا وهاب (ساقی)
باز باران می چکد بر برگهای دفترم
قطره هایش واژه های خسته را جان میدهند
من به باران زنده میسازم گل احساس را
از همین رو شعرهایم بوی باران میدهند
اهل پاییزم ولی سرسبزی ام بی انتهاست
هر بهار از نو شکوفا می شود اندیشه ام
الفتی دیرینه دارم با هجوم گردباد
یخ نمی بندد زمستان شاخ و برگ و ریشه ام
در دلم آتشفشان بر دامنم گلهای سرخ
وای از آن روزی که داغ من بسوزاند زمین
بستر عمر من از افسوس و از حسرت تهی ست
من نخواهم گشت با اندوه غربت همنشین
سبزی ام را می سپارم بر دل دنیای شعر
با کلامم می نوازم قلبهای مرده را
هیچکس در این جهان بی یاور و همراه نیست
مرهمی همواره می یابم دل آزرده را
او که شعر بودنم را اینچنین زیبا سرود
سینه ام را خانه ی عشق و امید و نور کرد
با تمام سردی و بی رنگی دنیای من
زردی افسردگی را از وجودم دور کرد
وسعت دید مرا تا آسمانش اوج داد
قلب و روحم را سبک چون قاصدکها آفرید
من نخواهم مرد حتی زیر صد خروار خاک
زنده مى خواهد مرا آن کس که "دل" را آفرید
باز باران می چکد بر برگهای دفترم...
قطره هایش واژه های خسته را جان میدهند
من به باران زنده میسازم گل احساس را
از همین رو شعرهایم بوی باران میدهند