نغمه عاشقانه

دختر فکر بکر من، غنچه لب چو وا کند

  از نمکین کلام خود حق نمک ادا کند

 طوطی طبع شوخ من گر که شکر شکن شود

 کام زمانه را پر از شکر جانفزا کند

 بلبل نطق من ز یک نغمه عاشقانه ای

 گلشن دهر را پر از زمزمه و نوا کند

 خامه مشکسای من گر بنگارد این رقم

 صفحه روزگار را مملکت ختا  کند

 مطرب اگر بدین نمط ساز طرب کند گهی

 دائره وجود را جنّت دلگشا کند

 شمع فلک بسوزد از آتش غیرت و حسد

 شاهد معنی من ار جلوه دلربا کند

 وهم به اوجِ قدسِ ناموس اله کی رسد؟

 فهمِ که نعتِ بانوی خلوت کبریا کند؟

 ناطقه مرا مگر روح قدس کند مدد

  تا که ثنای حضرت سیده نسا کند

 فیض نخست و خاتمه نور جمال فاطمه

  چشم دل از نظاره در مبدأ و منتهی کند

 صورت شاهد ازل معنی حسن لم یزل

  وهم چگونه وصف آیینه حق نما کند

 مطلع نور ایزدی مبدأ فیض سرمدی

  جلوه او حکایت از خاتم انبیا کند

 بسمله  صحیفه فضل و کمال معرفت

  بلکه گهی تجلّی از نقطه تحت «با» کند

 دائره شهود را نقطه مُلتَقی بود

  بلکه سزد که دعوی لو کشِفَ الغطا  کند

 حامل سرّ مستمر حافظ غیب مستتر

  دانش او احاطه بر دانش ماسوی کند

 عین معارف و حکم بحر مکارم و کرم

  گاه سخا محیط را قطره بی بها کند

 لیله قدر اولیا، نور نهار اصفیا

  صبح جمال او طلوع از افق عُلا  کند

 بَضعه سید بشر امّ ائمه غُرَر 

 کیست جز او که همسری باشد لافتی کند؟

 وحی نبوّتش نسب، جود و فتوّتش حسب

 قصّه ای از مروّتش سوره «هل اتی» کند

 دامن کبریای او دسترس خیال نی

  پایه قدر او بسی پایه به زیر پا کند

 لوح قدر به دست او کلک قضا به شست او

  تا که مشیت الهیه چه اقتضا کند

 در جبروت، حکمران، در ملکوت، قهرمان

  در نشئات کن فکان حکم به ما تشا کند

 عصمت او حجاب او عفت او نقاب او،

  سرّ قدم حدیث از آن ستر و از آن حیا کند

 نفخه قدس بوی او جذبه انس خوی او

  منطق او خبر ز «لا ینطق عن هوی» کند

 قبله خلق، روی او، کعبه عشق کوی

  او چشم امید سوی او تا به که اعتنا کند

 بهر کنیزیش بود زهره کمینه مشتری

  چشمه خور شود اگر چشم سوی سُها کند

 مفتقرا  متاب رو از در او بهیچ سو

  زانکه مس وجود را فضّه او طلا کند

شاعر:آیت الله محمد حسین غروی اصفهانی

از: سایت حوزه نت. گنجینه معارف.

یادمان‌ زادروز گوهر نجابت‌

-----#####_*****#####-----

ای‌ مرغ‌ خوش‌ نوا به‌ گلستان‌ خوش‌ آمدی‌!
ای‌ غنچه‌ شکفته‌ به‌ بستان‌ خوش‌ آمدی‌!
بر چشم ما نشین که رمد دیده است.. تا 
یابد ز خاک پای تو درمان، خوش آمدی
ای کوثر مقدس و امّ اب رسول 
میلاد توست‌، خرّم‌ و خندان‌ خوش‌ آمدی‌!
زهرای‌ پاک‌ جلوه‌ نازت‌ خجسته‌ باد!
ازما به‌ تو درود فراوان‌ خوش‌ آمدی‌!
ناموس‌ کبریا و لقاح‌ مطهّری‌
وز دوده‌ نجابت‌ پاکان‌ خوش‌ آمدی‌!
محسود خاکیانی‌ و رشک‌ فرشتگان‌،
مقصود زافرینش‌ امکان‌، خوش‌ آمدی‌!
ای‌ کوکب‌ هدایت‌ ما ای‌ "ونوس‌" صبح‌ 
ای‌ مظهر جلالت‌ یزدان‌ خوش‌ آمدی‌!
بازهره‌ در سپهر، همی‌گفت‌ مشتری‌
باچنگ‌ و رود، مست‌ و غزلخوان‌ خوش‌ آمدی‌!
ناهید آسمان‌ اساطیر ما تویی‌!
وین‌ دل‌ سپهر توست‌ خرامان‌ خوش‌ آمدی‌!
گویند باصنم‌ منشین‌ شو صمد پرست‌!
کی‌ ترک‌ چون‌ تویی‌ کنم‌ آسان‌؟ خوش‌ آمدی‌!
تندیس‌ حسن‌ و لطف‌ و ستایش‌ فقط تویی‌!
تقدیس‌ جز تورا نکنم‌ هان‌ خوش‌ آمدی‌!
تنزیه‌ جز تو هر صنمی‌، شرک‌ و کافری‌ است‌
تسبیح‌ تو است‌ لیک‌، به‌ یزدان‌ "خوش‌ آمدی‌"
عمری‌ است‌ درپی‌ تو پژوهنده‌ ام‌ زشوق 
تا خود نثارِ پات‌ کنم‌ جان‌، خوش‌ آمدی‌!
بر برگ‌ گل‌ به‌ رنگ‌ شقایق‌ نوشته‌ اند:
ای‌ مرغ‌ خوش‌ نوا به‌ گلستان‌ خوش‌ آمدی‌!
6 /7/ 1376  مشهد